Καθώς το άτμισμα από τους νέους συνεχίζει να μειώνεται, πότε θα παραδεχτεί επιτέλους ο FDA ότι η λεγόμενη “επιδημία” έχει τελειώσει;

Ρωτήστε οποιονδήποτε ενήλικα ατμιστή και θα σας πει χωρίς αμφιβολία ότι οι γεύσεις είναι ζωτικής σημασίας για να κόψετε και να αποφύγετε τα εύφλεκτα τσιγάρα.

Θυμάμαι το 2013 όταν απέκτησα μια συσκευή ατμίσματος. Χρησιμοποίησα ένα υγρό αναπλήρωσης με γεύση “καπνού” για περίπου 2 εβδομάδες. Τότε, κάτι άλλαξε τους γευστικούς μου κάλυκες και την αίσθηση της όσφρησης. Δεν ήθελα πλέον κάτι που να μου θύμιζε κάπνισμα. Στην πραγματικότητα, δεν άντεχα πια τη γεύση. Οτιδήποτε μου θύμιζε κάπνισμα δεν μου άρεσε. Γρήγορα άλλαξα σε ένα υγρό αναπλήρωσης με γεύση pina colada. Στη συνέχεια, προχώρησα σε άλλες γεύσεις όπως φράουλα-ροδάκινο, καφέ, ντόνατ με μύρτιλο και πολλές άλλες. Αυτή η εμπειρία ήταν διασκεδαστική για μένα, καθώς διατήρησε το άτμισμα ενδιαφέρον για μένα και οι επιλογές ήταν ατελείωτες. Αυτό πραγματικά έκανε το άτμισμα όχι μόνο μια διέξοδο από το κάπνισμα για πάντα, αλλά με εμπόδισε καν να σκεφτώ να ξαναγίνω “καπνιστής”.

Έχοντας αυτό κατά νου, καθώς οι αριθμοί συνεχίζουν να μειώνονται με τη χρήση από τους νέους και η αφήγηση “οι γεύσεις προσελκύουν τα παιδιά” απορρίπτεται, γιατί ο FDA δεν παραδέχεται ότι αυτή η “κρίση” έχει τελειώσει;

Οι έφηβοι θα πειραματίζονται. Έτσι ήταν πάντα. Αν δεν ίσχυε αυτό, δεν θα είχα ξαναπιάσει τσιγάρο στα 15 μου ούτε θα είχα δοκιμάσει το κρασί της μαμάς μου. Γιατί να τιμωρούμε τους ενήλικες που βασίζονται σε αυτά τα προϊόντα για να αποφεύγουν τα καύσιμα μόνο και μόνο για να “σώσουν τους νέους”, όταν, στην πραγματικότητα, η εστίαση δεν θα έπρεπε να είναι στον αριθμό των νέων που χρησιμοποιούν τσιγάρα, αλλά στη μείωση του καπνίσματος των νέων.

Τα στοιχεία που προέρχονται από τη δημόσια υγεία βασίζονται σε νέους που δοκιμάζουν το άτμισμα μία φορά κάθε 30 ημέρες. Μόνο μία φορά και θεωρείταις ατμιστής. Σαφώς, ζητούν με αυτόν τον τρόπο, κάτι που επιτρέπει στη δημόσια υγεία να διογκώσει αυτά τα στοιχεία ώστε να ταιριάζουν με την αφήγηση της επιλογής της. 

Καθώς οι αριθμοί συνεχίζουν να μειώνονται, το πραγματικό ερώτημα είναι: πώς θα μπορέσει η δημόσια υγεία να εφαρμόσει αυτή τη συλλογιστική για την απαγόρευση των γεύσεων ή του ατμίσματος γενικότερα; Πώς μπορούν να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν αυτά τα δεδομένα όταν τα δεδομένα δεν ταιριάζουν πλέον με την αφήγηση;

Θα μπορέσουμε ποτέ να γεφυρώσουμε αυτό το χάσμα μεταξύ των πραγματικών ενήλικων χρηστών και της δημόσιας υγείας στις ΗΠΑ και να καταλήξουμε σε έναν συμβιβασμό που θα ωφελήσει όλους;

Η ελπίδα μου είναι ότι μια μέρα θα το κάνουμε. Για χάρη της δημόσιας υγείας, πρέπει.