Σήμερα, η COP11 ξεκίνησε με την ίδια παλιά ιστορία. Οι χώρες ανταλλάσσουν χτυπήματα φιλιών για ολοένα και αυστηρότερους περιορισμούς σε λιγότερο επιβλαβή προϊόντα νικοτίνης, ενώ μόλις που βλέπουν τι δείχνουν στην πραγματικότητα τα στοιχεία για τα αποτελέσματα.

Η COP11 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας έχει γίνει ένας θάλαμος ηχούς. Οι αποφάσεις λαμβάνονται στη σκιά, οι καταναλωτές είναι αποκλεισμένοι και η εστίαση επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στις απαγορεύσεις παρά στα πραγματικά αποτελέσματα. Οι χώρες ανταγωνίζονται για να ανακοινώσουν τα πιο σκληρά μέτρα κατά του ατμίσματος, των σάκων και του θερμαινόμενου καπνού, σαν περισσότεροι περιορισμοί να σημαίνουν αυτόματα καλύτερη υγεία. Αγνοούν ένα απλό γεγονός: αρκετές χώρες που υιοθέτησαν τη μείωση της βλάβης έχουν μειώσει τα ποσοστά καπνίσματος πολύ πιο δραματικά από εκείνες που προσκολλώνται μόνο στην απαγόρευση.

Το εγχειρίδιο δεν αλλάζει ποτέ. Οι περισσότερες αντιπροσωπείες αφιερώνουν τον χρόνο τους διαφημίζοντας απαγορεύσεις γεύσεων, απαγορεύσεις ηλεκτρονικών τσιγάρων μιας χρήσης και προειδοποιήσεις για προϊόντα που είναι λιγότερο επιβλαβή από τα τσιγάρα. Λίγοι αναρωτιούνται αν αυτές οι πολιτικές μειώνουν στην πραγματικότητα το κάπνισμα. Τα επιστημονικά δεδομένα υποδηλώνουν ότι δεν το κάνουν. Αυτό που λειτουργεί είναι να παρέχει στους καπνιστές πρακτικές εναλλακτικές λύσεις, ειλικρινή πληροφόρηση και έναν λόγο να εγκαταλείψουν τα τσιγάρα. Η Σουηδία μείωσε το ποσοστό καπνίσματος στο μισό σε μια δεκαετία. Το Ηνωμένο Βασίλειο το μείωσε κατά περισσότερο από το μισό από το 2012. Η Νέα Ζηλανδία έκανε το ίδιο σε μόλις πέντε χρόνια. Αυτές οι χώρες δεν απαγόρευσαν την επιτυχία τους.

Στην COP11, δύο αντιπροσωπείες ξεχώρισαν ως εξαιρέσεις. Η Νέα Ζηλανδία ενίσχυσε τη δέσμευσή της για μείωση της βλάβης, παρουσιάζοντας στοιχεία για το πώς η πρακτική υποστήριξη και η ρύθμιση των προϊόντων νικοτίνης βάσει κινδύνου επιταχύνουν τη μείωση των ποσοστών καπνίσματος. Υπενθύμισαν στην αίθουσα ότι η μείωση της βλάβης λειτουργεί.

Η Σερβία επίσης αντέδρασε. Η αντιπροσωπεία υπενθύμισε στη γραμματεία του ΠΟΥ τις εθνικές πραγματικότητες, την κυριαρχία και τα συνταγματικά όρια. Με διπλωματικούς όρους, είπαν όχι στην απαγόρευση των κρατών-νταντάδων. Απηύθυναν έκκληση για προσοχή στα δραστικά μέτρα και απαίτησαν οι νέες πολιτικές να βασίζονται στην επιστήμη και στη μείωση της βλάβης. Ήταν μια σπάνια στιγμή που κάποιος λέει την αλήθεια σε έναν θεσμό που έχει χάσει τον δρόμο του. (Εδώ θα βρείτε μια επισκόπηση περισσότερων δηλώσεων ανά χώρα.) 

Αυτές οι δύο φωνές έχουν σημασία. Προσέφεραν κάτι που χρειαζόταν η ηχώ: μια υπενθύμιση ότι η πολιτική πρέπει να βασίζεται σε στοιχεία, όχι στην ιδεολογία. Υπάρχουν οι φωνές των καταναλωτών. Υπάρχουν δεδομένα από τον πραγματικό κόσμο. Οι χώρες ήδη λύνουν αυτό το πρόβλημα.

Αλλά σε μια διαδικασία που βασίζεται στη μυστικότητα και ελέγχεται από δωρητές που ευθυγραμμίζονται με την απαγόρευση, εξαιρέσεις όπως η Νέα Ζηλανδία και η Σερβία παραμένουν απλώς αυτό: εξαιρέσεις.