De wereldwijde conferentie van de Wereldgezondheidsorganisatie over tabaksbestrijding, COP11, De conferentie, die vorige week in Genève werd afgesloten, bracht lidstaten bijeen om de toekomst van de nicotineregulering te bespreken. De conferentie was aanvankelijk bedoeld om de wereldwijde strijd tegen roken te versterken, maar wat zich uiteindelijk ontvouwde, onthulde groeiende scheuren in de verbodsagenda van de WHO en duidelijke tekenen van toenemend verzet wereldwijd tegen wat veel regeringen nu zien als institutionele overschrijding van bevoegdheden.

Tijdens de conferentie hebben de WHO en haar netwerk van gelieerde ngo's er agressief op aangedrongen om dit op te leggen. maatregelen zoals verboden op smaken voor e-sigaretten, strenge nicotinebeperkingen en ingrijpende restricties op nieuwere producten zoals nicotinezakjes. Ondanks een groeiende hoeveelheid bewijsmateriaal. tonen Hoewel deze alternatieven rokers helpen te stoppen en de gezondheidsrisico's aanzienlijk verminderen, werd de aanpak van de WHO algemeen beschouwd als ideologisch, waarbij strikte verboden de voorkeur kregen boven de zich ontwikkelende wetenschappelijke consensus. Koninklijk College van Artsen heeft bevestigd dat vapen aanzienlijk minder schadelijk is dan roken, en Cochrane-recensies hebben ontdekt dat het een effectief hulpmiddel kan zijn bij het stoppen met roken.

Het verzet tegen de harde aanpak die door de COP11-leiding werd bepleit, nam in de loop van de week toe. Een aantal landen, steeds meer gefrustreerd door top-down mandaten, weigerden bindende beperkingen te steunen. In plaats daarvan pleitten verschillende delegaties voor flexibelere, wetenschappelijk onderbouwde kaders die rekening houden met nationale omstandigheden en de keuzevrijheid van de consument. Nieuw-Zeeland was hiervan het duidelijkste voorbeeld. Het land heeft een agressieve strategie voor schadebeperking nagestreefd door rokers aan te moedigen over te stappen op vapen en heeft daarmee een van de snelste dalingen van het rookpercentage wereldwijd bereikt. In plaats van als voorbeeld te worden gesteld, werd Nieuw-Zeeland echter tijdens de conferentie publiekelijk aan de schandpaal genageld en bestempeld als een land met een "vuile asbak", een actie die de aanhoudende institutionele vijandigheid jegens schadebeperking binnen de bureaucratische cultuur van de WHO blootlegde.

Naarmate de verdeeldheid toenam, werd het steeds moeilijker om de schijn van consensus te bewaren. Als reactie daarop kwam de WHO onder druk te staan van een groeiend blok lidstaten om haar oorspronkelijke voorstellen af te zwakken. Verplichte maatregelen werden stilletjes vervangen door vrijwillige, niet-bindende richtlijnen, een aanpassing die bedoeld was om een openlijke breuk te voorkomen en het fragiele diplomatieke evenwicht van de conferentie te bewaren.

Het is ook belangrijk op te merken dat de Verenigde Staten geen partij zijn bij het Raamverdrag inzake tabaksbestrijding en hun lidmaatschap van de WHO formeel hebben beëindigd. Hoewel de VS geen directe rol speelden in de beraadslagingen van COP11, was hun afwezigheid niettemin voelbaar in de bredere scepsis rond de geloofwaardigheid van de organisatie en haar bereidheid om culturele, politieke en nationale verschillen tussen de overgebleven leden te respecteren.

Verschillende landen, waaronder Albanië, Noord-Macedonië, Servië, Nieuw-Zeeland, Gambia, Mozambique en Saint Kitts en Nevis, spraken zich openlijk uit voor het verminderen van de schadelijke gevolgen van tabak en voor op bewijs gebaseerde regelgeving. Tegelijkertijd bleven een aantal invloedrijke staten vasthouden aan traditionele, restrictieve modellen, met name Brazilië, India en Denemarken, wat een steeds zichtbaardere mondiale kloof onderstreept.

Het bewijs uit de praktijk blijft zich opstapelen. Zweden bijna volledige uitroeiing van roken door de wijdverspreide invoering van rookloze alternatieven, samen met Nieuw-Zeelands sterke daling van het roken Na de omarming van vapen, vormen deze voorbeelden concrete bewijzen van wat effectieve schadebeperking kan bereiken. Andere landen met historisch hoge rookcijfers hebben al snel meetbare vooruitgang geboekt na de invoering van vergelijkbare strategieën.

Griekenland heeft schadebeperking tot een centrale pijler van haar Nationaal Actieplan tegen Roken gemaakt, waarbij wetenschappelijk onderbouwde gezondheidsclaims voor verhitte tabaksproducten zijn goedgekeurd en een daling van het aantal rokers is vastgesteld van 42 procent naar 36 procent tussen 2021 en 2024, een reductie van 14 procent in slechts drie jaar. Tsjechië Door de principes van schadebeperking te integreren in de nationale verslavingsstrategie, is het land uitgegroeid tot een EU-leider in de vermindering van roken, met een daling van 23 procent in dezelfde periode.

Naarmate deze nationale experimenten steeds meer aandacht trekken, lijkt het door de WHO gehanteerde, op verboden gerichte kader steeds meer los te staan van de empirische realiteit. Wat institutioneel wordt gepresenteerd als een discipline binnen de volksgezondheid, wordt door critici steeds vaker omschreven als zowel draconisch als afstandelijk, en meer een weerspiegeling van dogmatisch denken dan van modern pragmatisme in de volksgezondheid.

COP11 was oorspronkelijk opgezet om achter gesloten deuren plaats te vinden, met beperkte deelname van consumentengroepen en onafhankelijke volksgezondheidsdeskundigen die schadebeperking ondersteunen. Dat model verzwakte in de loop van de week. Afwijkende regeringen en maatschappelijke organisaties drongen met succes aan op meer transparantie en bredere inclusie, waarmee ze de lange tijd als een echokamer binnen de organisatie doorbraken.

De conferentie begon met een pleidooi van de WHO voor verplichte verboden en strikte, geharmoniseerde regels. Ze eindigde met de aanname van vrijwillige, toekomstgerichte aanbevelingen die echter niet zo ver gingen als de oorspronkelijke ambities. Hoewel subtiel van vorm, is deze verschuiving een belangrijk signaal dat de harde aanpak van de organisatie institutioneel aan momentum verliest.

Als de WHO de toenemende wetenschappelijke bewijzen en de uiteenlopende realiteiten van haar lidstaten blijft negeren, loopt ze het risico zichzelf buitenspel te zetten in de beleidsdebatten waarvoor ze juist is opgericht. scheuren De dominantie van anti-nicotine-hardliners is niet langer theoretisch. Deze dominantie neemt toe naarmate meer landen hun soevereiniteit over besluitvorming op het gebied van de volksgezondheid herwinnen en beleid eisen dat prioriteit geeft aan schadebeperking, keuzevrijheid voor de consument en praktische resultaten boven achterhaalde dogma's.

Oorspronkelijk gepubliceerd hier